8h jazdy górskimi drogami Armenii doprowadzają nas do granicy z Iranem.
O jej przekroczeniu była już mowa w cz. 1.
Godz. 23.00. Wychodzimy przez budynek odprawy.
Oblega nas tłum taksówkarzy. Ni czorta ich nie idzie zrozumieć. Tak...jesteśmy w Azji i czujemy to.
Jedno jest pewne: cena, którą wykrzykują jest jedną wielką próbą załadowania nas....zrobienia nas w trąbę. Od tej chwili zaczyna się jedna wielka nauka targowania, którą opanujemy z wielce zadowalającym skutkiem.
W tamtym momencie nie mieliśmy jednak zbyt dużego pola manewru. 50 km od najbliższych zabudowań, bez żarcia, w niebezpiecznej strefie przygranicznej (rozbicie namiotu nie wchodziło w grę)- podejmujemy jedyną słuszną decyzje - jedziemy. Nie znamy jeszcze kraju na tyle, żeby kozaczyć już od samego początku.
Kierujemy się ku Jolfie. Małe miasteczko, bardziej tureckie niż irańskie. Docieramy.
Wjeżdza hostel za 5 USD. Podróż przez armeńskie góry 30 letnią ładą, której chłodnica ciągle wyła pić.. wymiętosiła nas na tyle, że nie mamy ochoty na rozbijanie namiotu i kąpiel w butelce wody.
Z motelu robimy jeszcze nocny wypad "na miasto". Na mieście następuje spotkanie z kuchnią irańską. Zamawiamy i pożeramy kebab, zupę warzywną, ryż i ayran zwany tu dough. Pycha. Jeszcze nie wiemy, że przez najbliższe dni kebab będzie naszym śniadaniem, obiadem i kolacją (weź się doczytaj co zamawiasz z tych perskich glizd...a słowo kebab każdy zna:).
Pora spać, bo rano pociągiem do Tabriz, skąd mamy wyruszyć na podbój irańskiej Kapadocji, tj. Kondovan. Tabriz to takie niesforne miasteczko jeżeli chodzi o historie Iranu. Liberalne, buntownicze, jako pierwsze wprowadzajace do kraju nowinki kulturowe.
Jeszcze tylko trzeba dotrzeć na stacje. Zagajamy gościa w sklepie w tzw centrum "miasta".
"Excuse me sir where is the railway station"? Ad marginem zdanie to powinno brzmieć: bebakshid agha kooja st. ghatar...:)
Odpowiada nam szczery uśmiech..białe zęby i cisza. W końcu wylewa się potok słów w języku farsi. O matko i córko....lipton tea. Ooo....gość się uśmiecha, w końcu mową ciała wskazuje, że zaprowadzi nas na stacje. Co niebywałe, zamyka sklep i idzie prawie przez całe miasteczko wraz z nami na stację. Jeżeli myślicie, że pokazał nam stacje z daleka i spierdzielił do do sklepu zarabiać na chleb - to nic bardziej mylnego. Mimo, że mamy duże problemy w porozumiewaniu się...gościu czeka wraz z nami na odjazd pociągu. Niebywałe. Już wiemy, że spotkanie z mieszkańcami Iranu będzie przygodą samą w sobie. Wyziera z nich ciekawość świata, ciepło, wyrozumiałość, ogromna kultura osobista i duże opanowanie.
Nadjeżdża pociąg, żegnamy się i zajmujemy pierwszy wolny przedział.
Dosiada się do nas gostek, tyle że tym razem starszy. Okazuje się być pielęgniarzem. Po dłuższej rozmowie wyraźnie się rozkręca. Narzeka na sytuację w kraju, Uprzedzając nieco fakty powiem, że rozbieżność w zakresie stosunku mieszkańców Iranu do swojego kraju okaże się być zatrważająca.
Jedni twierdzą, że rządzący Iranem Ajatollach Chamenei to prawie mesjasz, a Iran to kraj mlekiem i miodem płynący, gdzie mieszkańcom żyje się jak Polakom za czasów PO, tj. jak na zielonej wyspie. Natomiast drudzy czują się szykanowani, osaczeni przez tajne służby, związani cenzurą. Kochają swój kraj ale czują odrazę do szyickiego duchowieństwa. Marzą o emigracji. Normalności. Mają dość schizofrenii, tj. sytuacji w której każdy irańczyk ma jedną twarz dla publiki, którą prezentuje na tzw. ulicy, a drugą, prawdziwą którą zachowuje dla rodziny, dla domu. Dom jest bowiem dla Irańczyków ostoją normalności. Tylko tutaj można zobaczyć prawdę. Tu można napić się wódki. Tu można potańczyć, pocałować dziewczynę, zrobić imprezę w sukienkach mini. Zaprosić kolegów i koleżanki, Oby tylko nikt nie podkablował, bo sprawa może zakończyć się na dołku, tudzież na rozejście każdy otrzyma po kilkadziesiąt kijów na plecy. Na tę okrutną karę są narażone szczególnie kobiety.
Na szczęście sytuacja w Iranie ulega zmianie, poprawie. Widok kobiety w jeansach nie jest już rzadkością. Pomalowane paznokcie proszę bardzo. Kobieta, która zaczepia turystę, jak najbardziej, musi tyko pamiętać, że nie może go dotknąć. Wtedy będzie ok. Kobiety prowadzące samochód. No problem. Pokażcie mi inny kraj islamski gdzie kobiety mają swoją korporację przewozową tzw. womens' taxi.
W ramach przypomnienia warto wskazać że jeszcze kilkanaście lat temu (za Chomeiniego) sytyacje opisane powyżej były niedopuszczlane. Za pokazanie pomalowanych paznokci groziło włożenie stóp do wiadra z karaluchami. Dziś, przynajmniej oficjalnie tego się nie praktykuje. A jak jest naprawdę, tego pospolity turysta się nie dowie. Czy wciąż działa w Iranie tajna policja Wewak, następca Sawaka. Organizacja, ktora ma na koncie tysiące istnień ludzkich. Organizacja, która do perfekcji opanowała sztukę zadawania człowiekowi cierpienia. Śmiem twierdzić, że Iran nie uwolnił się kompletnie od jażma przeszłości. Wydaje się, że macki Wewaku wciąż penetrują środowiska myśli niezależnej. Skąd to przypuszczenie. Ano stąd, że z dużą doża prawdopodobieństwa można przyjąć, że spotkaliśmy się z funkcjonariuszmi tajnych służb, o czym opowiem w części trzeciej.
Serdecznie zachęcam do czytania.
Tomek Michalski
